Wim Hofman

Sociaaldemocratie is een groot ideaal maar krijgt handen en voeten op microniveau.

Binnen de PvdA is en was Hans Spekman mijn voorbeeld.

Hans nam -ook in zijn tijd als partijvoorzitter- ondanks alle drukte de moeite om in geval van individuele persoonlijke drama’s waar mensen dreigden vermorzeld te worden tussen regelgeving en protocollen je op z’n minst een bemoedigend telefoontje met wat eenvoudige adviezen te geven.

Hans heeft zijn roots op “straat”. De buurt waar in hij opgroeide en de problemen die hij dichtbij heeft meegemaakt in zijn familie en directe omgeving, heeft hem tot ervaringsdeskundige met practische werkbare oplossingen gemaakt. Van deze mensen hebben we er te weinig!

Enthousiast

Toen Hans dan ook tien jaar geleden met het plan voor lokale ombudsteams kwam was ik meteen enthousiast. Sterker nog, ik had lokaal binnen de partij al eens vaker aangegeven dat we meer zichtbaar moesten zijn voor de mensen, ook als het geen verkiezingstijd is.

Ondanks of dankzij mijn christelijke achtergrond kies ik bewust voor een seculiere partij in een seculier land. Sociaaldemocratie betekent voor mij dat elke stem gehoord wordt (democratie) en iedereen meedoet, iedereen mag meedoen en iedereen draagt bij (sociaal)… Zo wordt niemand té rijk en zo wordt niemand té arm.

Dienstbaar

“Christelijk” roept bij velen aversie op omdat ze geleden hebben onder de terreur van de religie. Dat is net zoals Jezus in Zijn tijd hier op aarde de meeste bonje had met de geestelijk leiders in die dagen. Zij misbruikten het geloof om hun eigen (politieke en persoonlijke) doelen te halen.

Jezus leerde zijn volgelingen om elkaars voeten te wassen als symbool van dienstbaarheid.

Dat is mijn idee van een ombudsteam: dienstbaar zijn aan de medemens door mijn gaven en talenten in te zetten ten dienst van hen… Conform het gebod “Heb je naaste lief als jezelf”.