De donkere dagen voor kerst van het bewogen jaar 2016
Het afgelopen jaar stond mijn leven op zijn kop. Met verdriet afscheid moeten nemen van jonge mensen die door kanker overleden zijn. Dit heeft een diepe impact op mij en mijn gezin gehad en nog steeds. Het jaar 2016 waarin ik me hard heb gemaakt om opvang voor vluchtelingen te realiseren in Hilversum, wat mij door een kleine groep Hilversummers niet in dank is afgenomen. Nog steeds word ik vergruisd op internet door een aantal van deze mensen. Dezelfde mensen hebben dit jaar een optocht georganiseerd vanaf de Kerkbrink, zij hebben de “democratie” begraven voor het raadhuis, dit vond ik een absoluut dieptepunt. Het jaar 2016 waarin ik niet wist of ik, net als vele collega’s van mij bij MEE of we ontslagen zou worden vanwege de decentralisatie. Het jaar 2016 waarin ik 40 werd en ik mijn verjaardag vierde met lieve vrienden en familie en ik me op dat moment erg ongelukkig voelde.
Het is niet gebruikelijk en niet gewoon om hardop te zeggen dat je kwetsbaar bent, en al helemaal niet in de politiek. Er zijn mensen die denken dat raadslid zijn een makkelijke baan is. Het was het afgelopen jaar een zware baan, keihard werken en een olifantenhuid kweken omdat het enige commentaar wat je krijgt eigenlijk altijd negatief is. Waarom zou ik graag raadslid willen blijven? Deze vraag heb ik mezelf vaak gesteld het afgelopen jaar. En steeds kwam ik tot de volgende conclusie; ik geloof in de samenleving, ik geloof dat we samen op deze wereld er het beste van moeten maken. Dat ik vind dat wij samen in ons dorp hier het beste ervan moeten maken. Dat we samen armoede aanpakken, dat we eenzaamheid onder ouderen moeten bestrijden, dat we moeten zorgen voor meer sociale woningbouw, dat we meer werkgelegenheid komt voor mensen met en zonder een beperking. Dat onze kinderen kansen krijgen, hun opleiding afmaken en opgroeien in een dorp waar ze kunnen genieten van onze mooie natuur en veilig kunnen spelen of uit kunnen gaan in het centrum. Dat mensen in ons dorp kunnen zijn wie ze willen zijn, ongeacht religie, geaardheid of land van herkomst. Samen kunnen wij de samenleving mooier maken. Maar we moeten het wel samen doen. We moeten stoppen met het zoeken naar verschillen, we moeten ons verbinden en zoeken naar wat ons gelijk maakt.
Een paar weken geleden was ik in het filmhuis waar ik de film I, Daniel Blake zag. Deze film gaat over een man die 40 jaar keihard heeft gewerkt en door een hartaanval in de bijstand beland. De film heeft me ontroerd, gegrepen, verbaasd en me aan het denken gezet. Ik werk nu ruim 15 jaar in de hulpverlening en zie dagelijks mensen aan mijn bureau. Mensen die de eindjes aan elkaar moeten knopen en soms het perspectief volledig kwijt zijn. Mensen die afhankelijk zijn van het systeem; de bureaucratie van de overheid. Mensen die door domme pech in een situatie zijn beland waar ze moeilijk uit kunnen komen. De film heeft mij weer doen realiseren dat ik een onderdeel ben van het systeem.
Na het zien van deze film heb ik contact opgenomen met Luc Freijer, Artistiek Leider van het Filmtheater. Dat ik de wens had dat iedereen deze film zou moeten zien, vooral alle beleidsmedewerkers, de wethouders, raadsleden en mensen die in het werkveld werken. Niet als een aanklacht, maar als een mooie inkijk wat het effect van ons werk is op mensen. En dat we ons altijd bewust moeten blijven dat geen mens ervoor kiest om in armoede te leven. Hij reageerde gelijk heel spontaan dat hij heel graag mee wil werken om het mogelijk te maken dat iedereen deze film (gratis) kan zien. Ik heb contact met wethouder Klamer opgenomen, en hij was aangenaam verrast omdat hij zelf ook al met dit idee in zijn hoofd zat.
Op dinsdag 17 januari om 13.15 uur stelt het filmtheater deze film beschikbaar en ik wil iedereen van harte uitnodigen om te komen kijken naar deze film. Omdat we 200 stoelen hebben is het belangrijk om te weten hoeveel mensen komen, als u naar de film wilt komen dan wil ik u vragen om u op te geven via de link op de site van de PvdA Hilversum. Dan kan ik een stoel voor u reserveren.
2016 is bijna voorbij. 2017 een nieuw jaar, ook een spannend jaar met de verkiezingen. Kiest Nederland voor verdeeldheid, of worden we wakker en zetten we onze schouders eronder en kiezen we voor saamhorigheid, tolerantie en solidariteit. Ik hoop op het laatste. Ik wens iedereen een mooie kerst, een leuk oud&nieuw , een gelukkig en gezond 2017 waarin we elkaar proberen te vinden, elkaar te zien en elkaar niet loslaten.
