Op 1 mei viert de PvdA elk jaar de Dag van de Arbeid. Het is een dag die ons herinnert aan de reden van ons bestaan: het recht op goed werk tegen een rechtvaardige beloning. Op 1 mei danken wij ook de leden die al jaren lid zijn van onze partij, die soms tegen de klippen op, slechte verkiezingsuitslagen ten spijt, de partij trouw bleven. Wij bedanken hen door ze een roos te brengen.
We vroegen ons af of we dat dit jaar wel moesten doen. Moesten wij wel bij onze oudere leden langs gaan met een roos, juist nu het coronavirus ouderen zo kwetsbaar maakt? We hoefden er niet lang over na te denken. Juist nu willen wij hen bedanken voor hun jarenlange steun en ze een hart onder de riem steken. En we zouden ons keurig houden aan de anderhalve-meter-afstand regel.
Een van de leden, een oudere dame, woont in een verzorgingstehuis en mocht vanwege corona-maatregelen op 1 mei geen bezoek ontvangen, dus ook geen roos. Onze secretaris belde haar twee dagen later op. Dat deed haar goed. Ze vertelde dat haar man, die is overleden, vroeger jarenlang rode rozen legde namens de PvdA op 4 mei bij het Hilversumse oorlogsmonument in het Rosarium. Ze moest daar deze dagen erg aan denken. Ze mist haar man nog elke dag.
Opvallend is dat, dat mensen die de oorlog hebben meegemaakt er juist nu weer aan moeten denken. Misschien komt het wel omdat mensen in tijden van crisis worden teruggeworpen op zichzelf, gaan nadenken over de vraag wat nu werkelijk belangrijk is in het leven. En ik kan me zo voorstellen dat die vraag tijdens de oorlog extra relevant was.
Tussen 1 en 4 mei zitten maar twee dagen. En 4 mei is ook voor de PvdA een belangrijke dag. Niet alleen herdenken we de
doden, de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, maar ook beseffen we op deze dag, nog meer dan op andere dagen, waarom onze partij eigenlijk bestaat en bestaansrecht heeft: rechtvaardigheid, gelijke kansen voor iedereen, ongeacht je afkomst. De strijd tegen antisemitisme, racisme en discriminatie is niet iets van gisteren, maar van iedere dag. Ook daarom bestaan wij.
4 mei was een warme dag, de natuur stond in bloei. Maar het Rosarium was zo goed als uitgestorven. Er was geen muziek, er was geen burgemeester, geen woorden die ons troost en hoop konden geven. Maar toch voelde het belangrijker dan ooit om daar namens de PvdA Hilversum die bloemen te leggen.
